وزرش رزمی دفاعی تکواندو و هاپکیدو whc

دو شنبه 22 تير 1394
ن : حیدرعربی

مثلث تکواندو

مثلث تکواندو متشکل از سه جنبه ی بزرگ تکواندوست. جسم، ذهن و روح. برای اینکه یک فرد به معنای واقعی تکواندوکار شود باید سه جنبه ی تکواندو را بدست بیاورد. اگر فقط یک یا دو جنبه در فرد تقویت شود دیگر اهمیتی ندارد که او چقدر سخت تمرین می کند او هرگز یک استاد واقعی تکواندو نخواهد شد.  مثلث تکواندو در یقه ی لباس سبک پومسه و همچنین حالت آماده باش یکی از فرمهای سبک هیانگ نمایش داده میشود.

ژنرال چوی (پدر تکواندو) در حال نشان دادن مثلث تکواندو

 اولین ضلع مثلث تکواندو جسم است. زمانی که یک فرد اولین بار تمرینش را شروع می کند، ابتدا باید یاد بگیرد عضلاتش را کشش داده و بدنش را به شرایط جسمی لازم برای حرکات تکواندو برساند. او باید ضربات پا، استقرارها، دفاع ها و ضربات دست، تنفس، هماهنگی و تعادل را تمرین کند تا بتواند تکنیک ها را بدرستی اجرا کند. انجام چنین تمرینات و تکنیک هایی شرایط فیزیکی را آماده کرده و جسمی قوی خواهد ساخت. یک فرد هر زمان که تمرین میکند، چه در کلاس و چه در خانه، باید به قوی کردن جسمش ادامه دهد. این یک شروع است، اولین قدم بسوی یک فرد کامل شدن.

 دومین ضلع این مثلث، ذهن است. یک فرد در حین یادگیری تکنیک های فیزیکی تکواندو، در فرایندی شدید برای تهذیب نفس قرار می گیرد. او آناتومی و چگونگی کارکرد قسمت های مختلف بدن، چگونگی تولید انرژی بیشتر و نقاط ضعیف بدن را می آموزد و در نتیجه خواهد توانست از نقاط حیاتی اش حفاظت کند و از نقاط ضعف حریف برای دفاع از خودش استفاده کند. هنرجو یاد می گیرد تمام حواسش را متمرکز کند و اهدافی را مشخص و بدست آورد که در گذشته فراتر از تصور او بوده اند. او یاد می گیرد دیگران را آموزش و کمک کند و علمش را با دیگر هنرجویان به اشتراک بگذارد. او می داند که میتواند از خودش، خانواده اش و کشورش دفاع کند و بهمین خاطر به اعتماد به نفس می رسد. او همچنین یاد میگیرد چگونه جنگ نکند و از یک درگیری بی علت جلوگیری کند، چون میداند در یک درگیری فیزیکی، در واقع هیچ کس پیروز نیست. او درخواهد یافت که برای یادگیری طریقت تکواندو و ساختن جهانی پر از صلح و صفا، کمک به دیگران بهترین راه است.

 سومین و آخرین ضلع مثلث تکواندو روحاست. تکامل جنبه ی روحی تکواندو فقط زمانی بدست می آید که جنبه های جسمی و ذهنی شروع به آشکار شدن و ریشه دواندن کنند. یک فرد ممکن است جسمی قدرتمند و علمی زیاد داشته باشد، اما برای اینکه فردی کامل باشد باید بینش داشته باشد. او باید دیگران، خودش و خدایش را عمیقا بشناسد. این مرحله ی روشن فکری وقتی بدست می آید که فرد با خودش در آرامش باشد. او باید بتواند بخاطر عقایدش قیام کند تا در برابر کسانی که فاقد شجاعت واقعی هستند تسلیم نشود. کسی که جنبه ی روحی تکواندو در وجودش توسعه یافته نه تنها خودش بلکه تمام افراد و پدیده های اطرافش را هم میشناسد. وجود او با اصول و آموزه های تکواندو یکی شده. او تکواندو را در هر روز زندگی اش متجلی می یابد و اصول پنج گانه ی تکواندو را در کار، خانواده، دوستان و بله... دشمنانش بکار می گیرد: ادب، درستی، پشتکار، خودداری و روحی تسخیرناپذیر. او به نهایت کمال رسیده. او یک هنرجوی واقعی طریقت تکواندوست.

باشگاه تکواندو و دفاع شخصی هاپکیدو ثامن سرخه

:: موضوعات مرتبط: تاریخ تکواندو جهان ، ،
:: برچسب‌ها: مثلث تکواندو ,


جمعه 25 اسفند 1391
ن : حیدرعربی

تاریخچه تکواندو درجهان

تاریخچه تکواندو:

 

تکواندو یک هنر رزمی کره ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. این رشته دارای بیشترین تعداد ورزشکار درمیان هنرهای رزمی در سراسر دنیا ست.

فنون تکواندو از ورزشهای سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با تلاش مستمر اساتید هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده است.

اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک های رزمی موجود متمایز می کند.

 

قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره ها و نقاشی های به جا مانده در مقبره های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به 20 قرن پیش می رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است.- همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.

 

شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (37 ق.م تا 668 م) در شمال کره تمرین می شده، اقتباس شده است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می شد و مسابقات منظمی برگزار می شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده وبه مبارزه می پرداختند.

 

در دوران پادشاهی سیلا (57 م تا 935 م) که بر بخش های جنوبی شبه جزیره کره حکم می راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی،اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت های این سازمان بود.

 

اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.

 

تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (935 تا 1392) نیز رواج زیادی داشت، در جشن های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می شد.

 

روی کار آمدن سلسله یی (1392 تا1910) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در 1910 ادامه داشت.

 

در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.

 

آموزش هنرهای رزمی کره ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه های کوچک ادامه داشت.

 

تکواندو مدرن(تاپ تکواندو )

پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته های ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح های «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می رفت.

 

تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:

 

1961 - «انجمن تا سو دو» تأسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره ای بود.

1962 – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.

1965 - «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.

1972 - «کوکی وان» تأسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده است.

1973 – تأسیس «فدراسیون جهانی تکواندو» ( WTF )

1973 – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت 200 ورزشکار از 19 کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.

1976 – شورای بین المللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازی های خود پذیرفت.

1983 – کمیته بین المللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.

1986 – برگزاری تکواندو به عنوان یک بازی نمایشی در بازیهای آسیائی سئول.

1988 – برگزاری تکواندو به عنوان یک بازی نمایشی در المپیک سئول.

1994 – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیائی هیروشیما برگزار شد.

2000 - تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در المپیک سیدنی برگزار شد.

اولین بار به صورت رسمی در اواسط دهه 1950 گروهی از نظامیان کره‌ای با هم تصمیم گرفتند این ورزش را که آمیزه‌ای از حرکات آزاد دست و ضربات پا است سازماندهی کنند که پس از آن به تکواندو معروف شد که به سرعت در طول 30 سال اخیر به یکی از موثرترین و کاربردی‌ترین شیوه‌های دفاع شخصی بدون استفاده از سلاح سرد و گرم تبدیل شد، و امروزه بسیاری از ما به راحتی آن را در طی دوره‌های کوتاه مدت آموزشی فرامی گیریم.

 

این ورزش در ایران، امریکا و اروپا نیز هواداران خود را دارد و در میان امریکاییها و بویژه سیاهپوستان بسیار طرفدار دارد و مانند سایر رشته‌های ورزشی در کوتاهترین زمان ممکن جای خود را درمیان آنها پیدا کرده است.

 

باشگاه تکواندو و دفاع شخصی هاپکیدو ثامن سرخه

:: موضوعات مرتبط: تاریخچه تکواندو ، تاریخ تکواندو جهان ، ،


صفحه قبل 1 صفحه بعد